Είναι πολύ δύσκολο να γράφεις ποστ και να τρώς χωνάκι magnum (σοκολάτα εννοείται).
Αλλά είναι που τα μπλογκ είναι προσωπικά και αυτή είναι μια από αυτές τις στιγμές που θέλω να θυμάμαι.
Περπάταγα λοιπόν πάνω στην Πατησίων για να πάω να δώσω μάθημα στην ΑΣΟΕΕ. Μπερδεμένα συναισθήματα, αγωνία με σιγουριά και αναδρομική ανακούφιση.
Αυτή τη στιγμή την είχα ονειρευτεί πολλά βράδια τα τελευταία χρόνια και κάθε βήμα που έκανα προς τη σχολή ήθελα να το θυμάμαι. Με παρατηρούσα, σαν τρίτος.
Pause. Βιτρίνα με παπούτσια και έχω περίπου 1 και 45 λεπτά μέχρι την εξέταση. Τα βλέπω, φουντώνω. Βλέπω την τιμή. Το πράγμα γίνεται δελεαστικό. Σε 10 λεπτά τα έχω αγοράσει και συνεχίζω προς τη σχολή.
Λουλακί παραθυράκια και λουλούδια στη Σίνα, ομορφαίνεις βάδισμα μου την Αθήηηηηηηνα.
Start. Μπαίνω στη σχολή και ξαναγυρίζω στο μοτίβο συγκίνηση, αγωνία, χαρά, λύπη, χαρμολύπη. Α, και κούραση, πολύ κούραση.
Βλέπετε είναι το τελευταίο μάθημα. Το έχω πάρει απόφαση εδώ και καιρό πως αυτό το Σεπτέμβριο θα το ξεπέταγα το θέμα σχολή (2η σχολή) και νομίζω πως σίγουρα θα το περάσω. Μετά σκέφτομαι πως το βλέπω πολύ αλαζονικά, ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά τίποτα δε μπορεί να μου ανακόψει την προσμονή για ελευθερία. Είμαι εκεί απλά για την παράσταση νίκης.
Περιμένοντας στο διάδρομο της αίθουσας εξέτασης και προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη βγάζω τα καινούργια παπούτσια και τα φοράω. Νιώθω πολύ περήφανη. Νιώθω σαν τη Μαφάλντα, αλλά δεν ξέρω γιατί. Σκέφτομαι τι κρίμα που είναι που το 99% των φωτογραφιών που βγάζουν οι άνθρωποι είναι από τη μέση και πάνω. Τι κρίμα να μην μπορεί όλος ο κόσμος να δει τι όμορφα που είναι τα παπούτσια μου. Μάλλον νιώθω σαν την Μαφάλντα επειδή νιώθω ντροπή που αντί να συγκεντρώνομαι στο μάθημα κάθομαι και χαζεύω τα παπούτσια μου. Αυτό το ηλίθιο αίσθημα ευθύνης της Μαφάλντας.
Περνάει η ώρα, διαβάζω και λιγάκι, όσο πρέπει για να μην πάθω πανικό αλλά να κάνει και καλό. Παίρνουμε τα θέματα, είναι γνωστά, λίγο αφηρημένα αλλά οκ, μπορώ να γράψω.
Το πρώτο θέμα πάει, τα άλλα δύο είναι λίγο κάπως. Συνεχίζω και παράλληλα σκέφτομαι πως τελείωσε, επιτέλους είμαι ελεύθερη βιβλίων. Εκνευρίζομαι που δε με αφήνω να τελειώσω πρώτα και μετά να πανηγυρίσω. Συγκεντρώνομαι. Γράφω εκεί τις βλακείες μου. Τέλος.
Παίρνω ταξί, δεν έχει ηλεκτρικό Βικτώρια (τι πρωτότυπο), αλλά και να είχε πάλι θα έπαιρνα. Έχει αρχίσει το πρόγραμμα ανταμοιβής. Είμαι μια βασίλισσα και θα πάω με ταξί σπίτι.
Γυρίζοντας σπίτι τρώμε συσκευασμένα παγωτά ΔΕΛΤΑ. Τα αγαπώ πολύ, ξέρεις τι να περιμένεις. Είναι ο τρόπος μας να κάνουμε μια σύντομη γιορτή. Πολύ εύκολοι και φτηνοί είμαστε.
Και τώρα μπορώ και να ευχαριστηθώ τα παπούτσια μου χωρίς τύψεις. Βέβαια, κανείς δε μου υπόσχεται οτι πέρασα, αλλά είπαμε το έχω δέσει τώρα, δε γίνεται να γίνει αλλιώς. Και τελικά, όλος ο κόσμος (ο δικός μου κόσμος) μπορεί να δει τι όμορφα που είναι τα παπούτσια μου!
Θέλω να ουρλιάξω από χαρα. Αυτό δεν μπορώ να το βγάλω φωτογραφία να σας το δείξω!!!
ΥΓ1: Και ας μην περάσω φέτος όλα τα μαθήματα, τουλάχιστον θα μπορώ πάντα να θυμάμαι πως νιώθεις μια μέρα σαν και αυτή.
ΥΓ2: Το παγωτό έχει τελειώσει εδώ και πολύ ώρα. Δυστυχώς :Ρ