Δημόσιες υπηρεσίες: Η Ερωτική και Εμφανισιακή σας αποκατάσταση

Την προηγούμενη Τετάρτη που είχε απεργία διάλεξα να πάω στη δουλειά με τρόλεϊ, καθώς κώλωσα να πάρω το τουτού, όντας και αρχάρια. Που να παρκάρω εγώ τώρα, θέλω και το χρόνο μου και να το συζητήσουμε λίγο ρε παιδιά κλπ κλπ…)
Χρειάστηκε να περάσω κανά τρίωρο συνολικά μέσα στα τρόλεϊ και υπό κλίμα πολύ έντονης σύσφιξης σχέσεων (έχω καλομάθει απ’ ότι φαίνεται με τον ηλεκτρικό). Το βράδυ φεύγοντας, περίμενα υπομονετικά στη στάση των τρόλει στο Σύνταγμα, ξέρετε απέναντι από τα Mac Donald’s, εκεί που υπάρχει και η μεγαλειώδης πιάτσα των ταξί. Μόνο που εκείνη τη μέρα, τα άτιμα είχαν γίνει ανάρπαστα. Σε μια φάση σκέφτηκα, «δεν παίρνεις και συ ένα ταξί να πας στο σπιτάκι σου να ησυχάσεις!» και μόλις πήγα να ενεργοποιήσω τον αισθητήρα ανίχνευσης κίτρινων αυτοκινήτων συνειδητοποίησα την εικόνα που είχα τόση ώρα μπροστά μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι.



Εδώ το καλό το πράμαααα! Διαλέχτε και πάρτεεεεε!

Η χαρά του άντρα ταξιτζή. Μόλις έσκαγε ταξί, έβλεπες με τη σειρά ένα ένα τα πιπινάκια να πλησιάζουν να πουν τον προορισμό τους με μια τεράστια απελπισία ενώ οι ντράιβερς τις προσπερνούσαν μια προς μια ρίχνοντας χυλόπιτες.Όποία ικανοποίηση θα ένιωθαν να σε παρακαλάνε 10 μοδάτα γκομενάκια που μόλις τελείωσαν τα ψώνια τους για να μπουν στο αυτοκίνητο τους. Οι ταξιτζήδες είχαν το ελεύθερο του «διαλιέχτε και πάρτε» αυτό που σας κάνει. Με το που έκανα το συνειρμό απέκλεισα το ενδεχόμενο να πλησιάσω να πάρω θέση στη γραμμή για το «παρακαλετό» (ωχ, γράφεται αυτή η λέξη???).

Ε, την άλλη μέρα, μιας και δεν είχε απεργία πήγα πρωί – πρωί στην εφορία για να πάρω κάτι φορολογικές ενημερότητες. Καθόλου κόσμος, λέω «τέλεια, θα ξεμπερδέψω μπαμ – μπαμ». Φτάνω στο γκισέ (με γαλλική πγοφογά παγακαλώ) και τη βλέπω. Αυτή όμως δε με βλέπει…


Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία δημόσια γκόμενα?

Πούδρα, καθρεφτάκι, κραγιονάκι και άγιος ο θεός. Πήρε το χρόνο της (πήρα και γω τη φωτογραφία μου) και μετά γύρισε (τσικιτιγκλόν) και με εξυπηρέτησε…

Το Ελληνικό Δημόσιο φροντίζει τον εαυτό του και νοιάζεται για σας!

Αντίστροφη μέτρηση

Τα σημάδια το δείχνουν, έχουμε αρχίσει να αποτρελαινόμαστε.

Φοράμε ότι να ναι.

Αυτή είναι η επωνυμία και το σλόγκαν μαγαζιού που πουλάει ρούχα στην Ευαγγελιστρίας (ανεβαίνοντας από Μοναστηράκι προς Ομόνοια, στο δεξί σας χέρι). Και δεν πουλάει μαύρα ρούχα για κηδείες (μόνο έτσι θα το δικαιολογούσα).


Πολλαπλασιάζονται οι γιαγιάδες τύπου «Θεοπούλα».

Τις βλέπω. Είναι και οι δύο απίστευτα περιποιημένες. Με τα φουλάρια τους, τα σκουλαρίκια τους, τα κραγιόν τους και τα μαλλιά τύπου τσάρλεστον, με τα απαραίτητα κυματάκια. Υπέροχες αλλά αλλοπαρμένες, σκέφτομαι πως είναι πανεύκολος στόχος για κλέφτες, για πλάκα τράβαγα τσάντες…

Βιαζόμαστε, κάνουμε πατάτες και μετά την κάνουμε.

Χτες το βράδυ, βγαίνοντας ένας ένοικος από το γκαράζ της πολυκατοικίας με όπισθεν, την πήρε και έφυγε… Δηλαδή βασικά, τη λύγισε 30 μοίρες (σε κάτοψη, βάλτε λίγο τη γεωμετρία να δουλέψει σε συνδυασμό με τη φωτό). Βιαζόταν να πάει για δουλειά όμως και άφησε πίσω του τους 3-4 συνήθως δραστήριους – ανακατωσούρες να τρώγονται για το «γιατί και πως και ποιος θα την πληρώσει και το έχει ξανακάνει αυτό… μπλα μπλα..». Εγώ βεβαίως έκανα μόνο το ρεπορτάζ από το μπαλκόνι, άνετη και αμέριμνη…
(Εγώ μάλλον είμαι η άλλη απαίσια κατηγορία Κόψτε το λαιμό σας, έχω τα δικά μου προβλήματα.)

Να βγάλω το τραπεζάκι στην Τοσίτσα, μπροστά από το Πολυτεχνείο?

Από την Ιταλία τα νέα αυτή τη φορά.
Ένας 35χρονος μηχανικός, και μάλιστα δικός μου, ηλεκτρολόγος μάλλον (γιατί λέει ότι είναι ειδικός στα τραπεζικά συστήματα ασφαλείας, βέβαια εγώ δεν είμαι αλλά οκ…), ο Σέρτζο Ναπολιτάνο (ωραίο όνομα ε?) βγάζει κάθε Κυριακή στις 10 το πρωί ένα τραπεζάκι με τέσσερις καρέκλες στην πλατεία Σαν Μπαμπίλα του Μιλάνο με την εξής γραπτή πρόσκληση:
«Αν θες να πεις δύο κουβέντες, κάθισε. Είναι δωρεάν».
Η ιδέα του ήρθε μέσα σε ένα ασανσέρ (ε ρε πέραση που έχουν τα άτιμα τα ασανσέρ, βλέπε Παρά 5), σε εκείνα τα δευτερόλεπτα που βαριέσαι τόσο που «το βλέμμα σου εξετάζει από τη μύτη του παπουτσιού σου μέχρι τις οδηγίες για το μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος». Παρατήρησε ότι «προτιμά κανείς να διαβάζει αυτές τις άχρηστες πληροφορίες, αντί να αφιερώσει ένα λεπτό προσοχής στο διπλανό του και να τον ακούσει».

Ο ευφυής, συμπαθέστατος, όρθιος Σέρτζο με μερικούς … εξομολογούμενους (?)

Στις δέκα φορές που έχει στήσει το τραπεζάκι του έχουν περάσει από αυτό καμιά ογδονταριά άνθρωποι και η επιτυχία είναι τέτοια που υπάρχουν σκέψεις για «υποκαταστήματα» (υποτραπεζάκια δηλαδή) σε Ρώμη και Τορίνο. Άσε που έχει και σελίδα: http://www.duechiacchieregratis.it/

Τον επισκέπτονται νέοι, ηλικιωμένοι και ζευγάρια αλλά οι περισσότεροι εξομολογούμενοι είναι μόνοι άντρες. Εμφανίστηκε λέει και ένας που πέρασε, του έριξε μια ματιά και του είπε περιφρονητικά:
«Είμαι καθηγητής Πανεπιστημίου. Αντί για δωρεάν θα έπρεπε να πληρώσετε εσείς για να μου μιλήσετε». Τι κρίμα, τόσα χρόνια σπουδών και επιμόρφωσης στο βρόντο… Αγράμματος έμεινε…

Ο Σέρτζο υποστηρίζει ότι η ψηφιακή επικοινωνία (πχ όπως είναι και η δική μας) δεν μπορεί να αντικαταστήσει «την ανάγκη να κοιτάς τον άλλο στα μάτια». Και δεν έχει άδικο ο Σέρτζο, γιατί δεν υπάρχει γρηγορότερος τρόπος να ανακουφιστείς από κάτι που σε πονάει παρά κοιτώντας την έκφραση που θα πάρουν τα μάτια αυτού που σε ακούει. Χίλιες λέξεις παρηγοριάς και συμπόνιας δεν υποκαθιστούν τη δύναμη μιας δυνατής ματιάς κατανόησης και απονομής δικαιοσύνης.

Μμμμ, δηλαδή λέτε πόσο τρελή θα φαινόμουν αν έβγαινα με ένα τραπεζάκι μπροστά στο Πολυτεχνείο; Αλλά όχι τσάμπα, με χρέωση 1 ευρώ. Γιατί; Γιατί ένας τύπος που πούλαγε ζώνες και τσάντες σε μια γωνιά πιο κάτω από το τραπεζάκι του Σέρτζο του είπε ότι «αν ζητούσε έστω και ένα ευρώ θα ήταν καλύτερα. Ο κόσμος δεν έχει πια εμπιστοσύνη όταν ακούει τη λέξη δωρεάν».

Ξύλο που το θέλουμε…

Το μοναδικό μου post στα Agglika!

After Nuntius invitation, and sorry for my English…

1.Do you like the look and the contents of your blog?
About the look: I like my photo (funny, isn’t it?), I like colors, but generally, I think the whole blog is a little untidy.
When it comes to contents: I love them, because I choose them! To be honest, sometimes I think that they may seem a little bit non – serious and superficial, but that is what I aim at. I want to help people laugh and relax.

2.Does your family know about your blog?
No. Especially my parents, I don’t think would even care. They aren’t “internet guys”.

3.Can you tell your friends about your blog? Do you consider it a private thing?
Some friends very close to me know about it, but they don’t seem to be interested. My blog is something that is mine, so I believe that my best friends should know about it, it is a part of what I am and what I do. Only that way they know who I really am. Then, for the rest of the people I know, my blog is something too personal to tell them already about it.

4.Do you just read the blogs of those who comment on your blog? Or do you try to discover new blogs?
I do both!

5.Did your blog positively affect your mind? Give an example.
My blog makes me happy when I can make happy those who read it. That’s enough positive I think!

6.What does the number of visitors to your blog mean? Do you use a traffic counter?
Ok, it is something that I used to check, mainly when I started bloging, but now what counts for me is posting.

7.Do you imagine what other bloggers look like?
I think that I am largely affected by their photos. When the photo doesn’t help, I think I manage to create just a “mood” about them, nothing more.

8.Do you think blogging has any real benefit?
At the moment, I believe that the real benefit is the possibility to communicate with more people than those you could meet in your real life.

9.Do you think that the blogosphere is a stand alone community separated from the real world?
No, we are part of the real world so the blogosphere is a part of the real word too.

10.Do some political blogs scare you? Do you avoid them?
No. I read them and most of the times I feel really uninformed or insensible. This is why some times I avoid reading them. I prefer using blogs for making me happier.

11.Do you think that criticizing your blog is useful?
Yes, why not. But I think that criticizing is a situation that could disturb the balance of our blogosphere, something not good.

12.Have you ever thought about what would happen to your blog if you died?
Nothing I think.

13.Which blogger has had the greatest impression on you?
I think it might be Gelial, because of his brainy and smart humour.

14.Which blogger do you think is the most similar to you?
I can’t choose, I don’t know, it maybe Trilian or Switchblade Sister…

15.Name a song you want to listen to?
Generally, a lotttttt, this period: James Morrison - The Pieces Don’t Fit Anymore.

16.Tag some people
Let’s say Gelial, Loop, Trilian, Snikolas, Switchblade Sister, Crucilla, Fight Back (Nuntius and Bururburu are already tagged).

Με θέμα την Κίνα, ή όχι ακριβώς…!

Τελικά μάλλον ισχύει αυτό που λένε ότι ο κόσμος είναι πολύ μικρός, γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι πάλι είδα τον Κινέζο! Ποιόν Κινέζο? Μα αυτόν!
Το άσχετο είναι ότι τον είδα και εγώ την προηγούμενη Πέμπτη το απόγευμα στην Ομόνοια (αυτό πάει στον Περιγλώσσιο που μου δήλωσε ότι επίσης τον είδε την Πέμπτη στην Ομόνοια!).


Και ήταν μεγάλος ο πειρασμός, καθώς πήγε και στάθηκε τόσο κοντά μου που δεν μπορούσα να μην αποτυπώσω από κοντά το στυλ του. Ε, ιδού τα «ενσταντανέ»…

Πλέον το μόνο που είναι φανερό είναι ότι, Κινέζος ΔΕΝ είναι ο άνθρωπος!

Κινέζοι όμως ήταν οι κύριοι των φωτό παρακάτω. Παρασκευή βράδυ κάνω ζάπινγκ και πέφτω στην ΕΤ1 (με συχνότητα επιλογής κατά το ζάπινγκ 1/50). Ασπρόμαυρη ταινία κινεζικής προέλευσης. Δυο λεπτά νεαρά αγόρια, γυμνά, παλεύουν (??) μεταξύ τους… Ή μάλλον όχι..? Μήπως? Όχι ρε.. Ε τότε, αυτός εκεί τι σφίγγεται?


Τελικά το χωνεύω ότι μάλλον έπεσα σε σκηνές σεξ και μάλιστα έπεσα στις δυο πιο δημοφιλείς στάσεις των γκει: όραλ και μπάκγουορντς…
Οκ, δεν είδαμε τα tools επί το έργω, αλλά από το όλο γύρισμα δεν έλειπε τίποτα, όλα γινόντουσαν λαιβ εκείνη τη στιγμή σίγουρα…
Δεν έδωσα την ευκαιρία στην ταινία για κάτι παραπάνω, οκ, μπορεί να ήταν και καλή, καμιά αξιόλογη κουλτουριάρα. Μόλις εντόπισα ότι λεγόταν «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ» (HAPPY TOGETHER) και ότι οι δύο πρωταγωνιστές έχουν παίξει πάρα πολλές φορές τους γόηδες στον κινεζικό σινεμά (Μου φάνηκε, λοιπόν, διασκεδαστικό να τους κάνω εραστές στην οθόνη», λέει ο σκηνοθέτης). Δεν άντεξα όμως να δω ούτε ένα πλάνο παραπάνω, ήταν πραγματικά αηδιαστικό, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους γκει ρίντερς και τη σεξουαλική τους ζωή….
Μπράβο η ΕΤ1… Δεν το ήξερα ότι έχουμε τόσο προοδευτική κρατική τηλεόραση…

Νι όπως λέμε ΕπικίνδυΝη!

Είμαι Νι! Όχι όπως Νινι, αλλά όπως λέμε Νικολάκης!
Είμαι νέα οδηγός και άμα με πετύχετε στο δρόμο με το τεράστιο άσπρο ΝΙ (στην αρχή έλεγα να βάλω πάνω στο αυτοκίνητο μια σχάρα με ένα τεράστιο Ν με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, σαν αυτά που έχουν γύρω γύρω οι καθρέφτες στα καμαρίνια των καμπαρέ, οι ταινίες τα δείχνουν αυτά, εγώ δεν ξέρω τίποτα…), μη με αποπάρετε και μη με εκμεταλλευτείτε επειδή θα με βρείτε καλή και φοβιτσιάρα (χέστρα στην αργκώ)!

Στα πλαίσια της ασχετοσύνης μου, κανονίζουμε το ΣΚ συγκεκριμένες οδηγικές αποστολές / στόχους προς υλοποίηση. Αυτό το Σάββατο έπρεπε να πάω να πάρω μια φίλη από τον Άγιο Ιωάννη και να πάμε στα ΙΚΕΑ.
Καλά, έφτασα στο σπίτι της, αφού έπαθα 8 εγκεφαλικά, μετά με έβαλε στη φιλολάου για να πάθω άλλα 9,5 εγκεφαλικά και στο τέλος, μπήκαμε αττική οδό οπότε και όλα γίναν λίγο ευκολότερα, αν και είμαι γενικά τόσο προσηλωμένη που δεν μπορώ να δω τις μούτζες που μπορεί να τρώω επειδή δεν πάω με πάνω από 90, άντε 100 στο τσακίρ κέφι.
Τέσπα, πλησιάζοντας στα ΙΚΕΑ, ω ναι, η κλασική γκαντεμωγωγώ, βλέπουμε ανακοίνωση πάνω στην αττική ότι υπάρχει «Κυκλοφοριακή συμφόρηση στα ΙΚΕΑ»! Θα μου πεις, τι περιμένεις και συ, πας σαββατιάτικα στα ΙΚΕΑ, τι θες να γίνει; Ε, καθημερινές μετά τη δουλειά, κοιμάμαι όρθια, σιγά μην πλακωθώ να οδηγώ! Ε και στο κάτω κάτω, κλασική Ελληνίδα δεν είμαι και γω, πότε να πάω;;;;;

Με θάρρος και τόλμη, φτάσαμε στο πάρκινγκ όπου γινόταν «λε πανίκ» και παρκάραμε σε μια αλάνα με χαλίκια (πάει το αμαξάκι μου) στα αριστερά του επίσημου πάρκινγκ. Ω τι χαρά, τι ευτυχία, φτάσαμε σώες και παρκάραμε κιόλας!
Περνώντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να φτάσουμε στην είσοδο, βλέπω ξαφνικά κάτι άσπρο να κουνιέται μέσα σε ένα αυτοκίνητο. «Κέσκε σε σα?» (τι είναι αυτό;, γαλλιστί) ρωτάω. Σκυλί μου απαντάει η φίλη μου!

Το σκυλάκι περιμένοντας απεγνωσμένα το φιλόζωο ιδιοκτήτη του, αγναντεύει προς τα ΙΚΕΑ

Μιλάμε ότι έχουμε ξεφύγει παντελώς… Ήρθε η άλλη (βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως ήταν γυναίκα) να ψωνίσει και άφησε το σκυλί μέσα στο αυτοκίνητο; Εγώ τα σκυλιά και τα γατιά δεν τα συμπαθώ, δηλαδή για να να είμαι ειλικρινής, κυρίως τα φοβάμαι, σκιάζομαι! Άλλα, νομίζω λέω, πως έχω λίγο πιο ανεπτυγμένα φιλοζωικά συναισθήματα από κάποιους δήθεν φιλόζωους….