Ξέρω τι φόραγες παλιά και... μην το ξανακάνεις, please

Και στα Χανιά, πολύ περιποίηση οι κυρίες, ντυσίματα από δω, γόβες, επώνυμα τσαντάκια, υφάκια μεγατόνων..! (1)

Πορώθηκα με την κυρία - δεσποινίδα στο 2, καθότι και πουά φούστα μου φόραγε και σακακιά από πάνω και το ασπρόμαυρο ξώφτερνο με καλσόν (je ne sais pas) και τσάντα σπορ ΚΑΙ τα μεγάλα ακουστικά, τύπου στέκα !!!! (αν σφιχτείτε μπορείτε να δείτε να περιβάλλουν το κεφάλι, πάνω δεξιά)

Το 3 το καλό, ήταν ένα τιγρέ, σίγουρα εισαγόμενο, το οποίο στην αρχή πολύ μου κακοφάνηκε αλλά όσο το βλέπω τόσο το συμπαθώ.. είναι και καλίγραμμο, τι να πεις!

Το 4 το λάτρεψα, με τη ριγέ τη φούστα, τη μουσταρδί μποτούλα, το τυχαίο του παλτού που παρόλο που καλύπτει κάνει τέλεια σιλουέτα και βεβαίως βεβαίως, όλα αυτά σε συνδυασμό με την τέλεια αλογοουρά.. Πολύ δροσερό, αρχοντικό, αυθεντικό και... με κάτι από ιππασία μου έκανε!

Και εδώ έχουμε το 5 το κακό, το πολύ κακό. Είδα να φοράει τα θρυλικά κίτρινα μποτάκια μια κοπελίτσα που έμοιαζε να είναι αρκετά uptodate. Και μοιάζουν και ολοκαίνουργια, φρέσκα - φρέσκα... Ωχ δε θα το αντέξω.. Δεν πιστεύω να ξανάρχονται στη μόδα..

Πάσχα στην Κρήτη μωρέ Κοπέλια!

Ταξίδεψα για Χανιά Πέμπτη πρωί. Χωρίς καμπίνα. Για όσους είναι γνώστες του θέματος, καταλαβαίνουν αμέσως πως αυτό είναι αίσχος. Διότι δε νοείται να πας Κρήτη με το αργό (9 ώρες ταξίδι) και να μην ταξιδέψεις βράδυ (μπαίνεις στις 9 και βγαίνεις στις 6 το πρωι) και με καμπίνα. Κλείσαμε τα εισιτήρια ένα μήνα πριν, και δεν υπήρχαν καμπίνες και επίσης είχαμε την τύχη - ατυχία να ανακαλύψουμε Τετάρτη βράδυ οτι ο bro είχε κατά λάθος κλείσει εισιτήρια όχι για το βραδινό αλλά το πρωινό της Πέμπτης. Au mon Dieuuu!

Τέσπα, πήγαμε πρωί - πρωί και για αυτό το λόγο βρήκαμε αυτή την πολύ ωραία θέση να τη βγάλουμε, που συνδύαζε δυο "υπερσύγχρονους" υπολογιστές με σαλονάκι. Τι να κάνεις, τι να κάνεις τόσες ώρες. Ακούσαμε μουσική στα mp3, σας έστειλα το προηγούμενο post, διάβασα ένα πολύ καλό και σύντομο αυτοβιογραφικό για τον Πικάσο (τα έχει ο Ελευθερουδάκης για όλους τους μεγάλους ζωγράφους, σε ελληνική έκδοση, στα 5 ευρώ το ένα και μικρά σε μέγεθος, τέλεια για ταξίδι), μου έφτιαξα αυτό το μωβί βραχιόλι που δε μπορούσα να το βγάλω μετά παρά μόνο αν το έκοβα (το έφαγα στα μούτρα μέχρι που γύρισα και αποφάσισα να το κόψω) και αναπόφευκτα σε μια φάση μας έπιασε βλακεία, οπότε έβαλε ο bro ένα χαρτί που έγραφε "Πληροφορίες" μπροστά από τον ένα υπολογιστή και πέρναγε ο κόσμος και ρώταγε απορίες και εμείς του απαντάγαμε!

Επιτέλους (για όλους) φτάσαμε κάποτε με δύο ώρες καθυστέρηση (αφού αργήσαμε να φύγουμε δυο ώρες...). Καλά, στα Χανιά, άλλη χώρα ε, ήλιος, πολύ γλυκό κλίμα, άμα έχεις το λυβικό πέλαγος από κάτω χρυσό μου..! Κατά τα γνωστά μετά, θείοι, ξαδερφάκια, Κουμ Καπί κλπ. κπλ. λπκ. πλκ.....

Την επόμενη πάμε στο χωριό, και όταν λέμε χωριό εννοούμε χωριό, όχι αστεία. Δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα να κάνεις. Δεν υπάρχει καφενείο, σούπερ μάρκετ, φούρνος, ούτε περίπτερο. Οπότε, τι σου μένει; Να ξεχυθείς στας εξοχάς και να γεμίσεις the battery of your soul! Η φύση στο μεγαλείο της!

Μετά χτυπήσαμε και μια βόλτα με το αυτοκίνητο για καφεδάκι στα νότια της Κρήτης, σε μια αγαπημένη παραλία, τη Σούγια (πολύ ρέγγε καταστάσεις). Ήταν πανέμορφα, τι να πω..
Το βράδυ, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το αρνί στην αυλή, και του τα είπα όλα, γιατί το έκαναν έτσι, τι το περιμένει την επόμενη μέρα..

(Εδώ μια μικρή παρένθεση: Χρόνια τώρα δηλώνω ότι εγώ δεν θα ξαναπάω στην Ανάσταση. Πέρα από το γεγονός ότι απέχω πολύ από το να είμαι μια ευσυνείδητη Χριστιανή Ορθόδοξη, δεν αντέχω τα βαρελότα, τα βεγγαλικά, τις στρακαστρούκες και τα σούπα μούπες εκείνης της ώρας αγκαλιά με τις λαμπάδες. Πάντα κλαίω, βρίζω, σπρώχνω τον κόσμο να περάσω, τρέμω και επίσης νομίζω πως παθαίνω μικροεφράγματα ανά κρότο. Να σημειωθεί οτι μια χρονιά έκαψα μόνη μου τούφα από τα μαλλιά μου με το κερί που κράταγα, προσπαθώντας να φιλήσω μια ξαδέρφη και από τότε άρχισα να κουρεύομαι και μόνη μου)

Εκεί στην Κρήτη λοιπόν, καίνε τον Ιούδα, που σημαίνει ανάβουν μια τεράστια φωτιά και από παντού πετάγονται σπίθες, πράγμα το οποίο από μόνο του είναι αρκετά τρομαχτικό νομίζω. Με το που γίνεται Ανάσταση, αρχίζουν και κει τα μπαπαμπούπα! Να τα μας λέω, αρχίζουν τα γνωστά συμπτώματα μου, πανικός, τρομάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, αρχίζω και θυμάμαι πως βρίζει ο κόσμος, είμαι έτοιμη να αρχίσω και ξαφνικά νιώθω κάτι να με χτυπάει στην πλάτη και μετά να ζεσταίνομαι, ένα τσούξιμο.. Συγχρόνως, επικρατεί ένας πανικός παντού, όλοι τρέχουν και φωνάζουν, ο παπάς χοροπηδάει, μόνο ο Ιούδας εκεί, cool καίγεται. Τρέχω και γω, να κρυφτώ σε καμιά γωνιά, έχω χεστεί πάνω μου, και παράλληλα ψάχνομαι και πιάνω πίσω στο ωραίο μου παλτουδάκι γιατί κάτι με ζεσταίνει ρε παιδί μου! Ώπα της, εντοπίζω μια τρυπάρα να!
ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΒΑΡΕΛΩΤΟ ΜΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΜΩ!
Κλάμα η δικιά σας, κλάμα κορόμηλο! Από νεύρα, από φόβο, από γκαντεμιά και βέβαια για το ωραίο της παλτουδάκι! Μετά στο σπίτι, με 25 άτομα σε ένα δωμάτιο (Πάσχα στην Κρήτη είπαμε) κάναμε αυτοψία και είχαν κάνει τρυπούλα και τα τρία μπλουζάκια που φόραγα μέσα από το παλτό και είχα ένα μικρό μόνο σημαδάκι στην πλάτη. Δεν χρειάζεται και δικαιολογία πλέον ε:
ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ!

Την επομένη, κλασικά πράγματα, χορός, αρνί (αν και φέτος δεν έφαγα καθόλου, θες οτι δε μου άρεσε, θες η δίαιτα που λέγαμε, θες το συναισθηματικό δέσιμο επειδή το βράδυ που του μίλησα ήρθαμε πιο κοντά) και στο τέλος θέλαμε και γλυκό (άλλο από τον ένα τόνο σοκολατένια αυγά και τσουρέκια που είχαμε εξαφανίσει). Και ω ναι, τι πιο φυσιολογικό, είχαμε στο ορεινό χωριό τρεις ανανάδες και πλακωθήκαμε και τους φάγαμε!

Οτι Να Ναι!

Τα λέμε ξανά μετά το Πάσχα!

paidakia, mikra kai megala, sta miala kai sta kormia, tin kanw gia liges meroules. auti ti stigmi postarw apo to ploio (vlepe LISSOS), gia Kriti, vlepe Xania, vlepe se ena xwrio stin akri tou pouthena (mallon tha fate tis photo sta moutra molis epistrepsw)!

I epistrofi anamenetai peripou tin Triti opote exete sto nou sas na mou filate to blogi!

(sorry gia ta greeklish alla den vriskw pws sto diaolo ta kaneis ellinika edw)

A nai, einai kai auto, e ante, Kalo sas Pasxa!

Me timi, (poli akrivi, ta eskasa pali gia pati sas)

GOGO

Παράκληση: Μην τρώτε ότι «γλυκό» σας πασάρουν στα μούτρα!

(Είναι ένα μεγάλο post, για τα στάνταρ μου και τα γούστα μου)

Σκεφτόμουν το θέμα των σχέσεων τον τελευταίο καιρό, όπως κάνουν όλοι, είχα μπλοκάρει μπορώ να πω..Tα νέα από το μέτωπο των ερωτογενών ζωνών τελευταία είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικά και αποπροσανατολιστικά. Τόσο τα δικά μου, όσο και του περίγυρου μου (το οποίο με καταθλίβει ακόμα περισσότερο).

Και επειδή όταν πελαγώνω εγώ, ΠΕΛΑΓΩΝΩ με κεφαλαία γράμματα, έπρεπε πάση θυσία να σκεφτώ κάτι, κάπως που να μου ξεκαθαρίσει το πεδίο. Να επικρατήσει πάλι νηνεμία στον εγκέφαλο μου και να αποκτήσω πάλι αυτήν την προκλητική σιγουριά (και θράσος θα έλεγα) του ότι:

Δεν παίζει άγχος παιδιά, όλα είναι μια χαρά και εφόσον έχουμε την υγεία μας, όλα τα καλά θα ακολουθήσουν και τέλοσπαντων, είμαστε τόσο γαμάτα ατομάκια ώστε να πάρουμε ότι αξίζουμε, να έχουμε και τη μαγκιά να κάνουμε μόνο σωστές επιλογές και να βγάζουμε από το «παιχνίδι» της δικής μας ζωής αυτούς που δεν είναι «fair players».

Το μυαλό του ανθρώπου όμως είναι πολύ περίεργο πράγμα, και ακόμα αν είμαι σε θέση να διατυπώσω σε ένα ικανοποιητικό βαθμό αυτή τη φιλοσοφία που λατρεύω να στηρίζω, δεν μπορώ πάντα να με πείσω για αυτή. Χρειάζομαι κάτι παραπάνω, κάτι άλλο, όχι τίποτα φανταστικό. Καμιά φορά μου αρκεί απλά ένα άλλο παράδειγμα ή μια αντιστοίχιση με ένα άλλο γεγονός, που το κατέχω αρκετά ή μου αρέσει πάρα πολύ. Έτσι, έγινε και τώρα.

Εκεί που είχα μπλεχτεί, θυμήθηκα τα γλυκά (πόσο δύσκολο είναι άραγε να θυμηθείς τα γλυκά!). Το πόσο πολύ αγαπώ τα γλυκά και το πόσο πολύ δεν μπορώ να τους αντισταθώ. Ενώ έχω ιδιαίτερη προτίμηση στη σοκολάτα (ώ μα τι παράξενη κοπέλα αυτή η Gogo!) δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει ασυγκίνητη οποιοδήποτε γλυκό θα σκάσει μπροστά μου (εντάξει, κάτι νερατζάκια και τέτοια ξεχάστε τα!). ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, σκέφτηκα πως στην κατηγόρια – θέμα «γλυκά», επειδή δε θέλω να γίνω μια τεράστια γουρούνα που θα κάθεται να κλαίει όλη μέρα γιατί έφαγε εκείνη την τελευταία μπουκιά γλυκού, συνηθίζω και προσπαθώ (όπως όλοι οι άνθρωποι νομίζω), όχι να μην τρώω γλυκά, αλλά αλίμονο, να κάνω υπομονή, όσο μπορώ, για να φάω τουλάχιστον ένα πολύ αγαπημένο μου γλυκό. Ή έστω, κάποιο που θα μου αρέσει πάρα πολύ, που όταν το δω, θα πω, οκ, αυτό το γλυκό αξίζει να πάρω τις θερμίδες του, αξίζει να το «χτυπήσω», αξίζει να πρέπει μετά να προσπαθήσω λίγο παραπάνω κάνοντας δίαιτα και γυμναστική για να το χάσω… Έχω την αίσθηση, ότι όλοι οι άνθρωποι αυτή τη σχέση έχουν πάνω κάτω με τις γλυκές λιχουδιές.

Αυτό το υπέροχα σερβιρισμένο, και μαγειρεμένο από τον ίδιο, σουφλέ μου πάσαρε στα μούτρα ο bro με το που γύρισα από το Ναύπλιο... Ε, γίνεται να μην αμαρτήσεις;;;

Ε, κάτι τέτοιο, είπα μέσα μου, είναι και οι ερωτικές σχέσεις. Γλυκές λιχουδιές που σου εμφανίζονται και που δεν πρέπει να πέσεις με τα μούτρα να τις φας απλά και μόνο επειδή σου τις πρόσφεραν (όπως σου προσφέρουν ένα πολύ μέτριο κοκάκι πχ., που κατά τη γνώμη μου δεν αξίζει να το φας - φάω, αν και θα το φας - φάω επειδή είσαι – είμαι λιγούρι).

Καταλαβαίνω πως έχουμε όλοι μέσα μας μεγάλη λιγούρα για έρωτες, πάθη και αγάπες. Και αυτό μας παρασύρει, άνθρωποι είμαστε, και αρκούμαστε σε μετριότητες στη ζωή μας. Αλλά, σας παρακαλώ, be brave, και όλα θα πάνε καλά. Επιδείξετε (και όχι πηδήξετε) λίγη από την προσωπικότητα που όλοι έχετε (τουλάχιστον όσοι διαβάζετε, πιστεύω ότι έχετε, και όχι, αυτό δεν είναι γλείψιμο, είναι alert). Όλα έχουν το τίμημα τους, και δε θα σας αρέσει καθόλου τη μέρα που θα καταλάβετε ότι φάγατε τόσα πολλά άνοστα «γλυκά» που είστε και νιώθετε τόσο χοντροί και τεράστιοι όσο το Κενό!

Και επίσης, επειδή δεν αντέχω να το λέω άλλο, όσοι αναλογικοί (που λέει και ο Loop) γνωστοί μου διαβάζετε, μη μου ξαναναφέρετε για τους επόμενους 3 μήνες (τόσοι υπολογίζω πως μου χρειάζονται) κανένα απόσπασμα (γιατί αποσπάσματα είναι αυτά) από ανισόρροπη, αψυχολόγητη, ανώριμη, ανέραστη και κυρίως βαρετή και μέτρια ερωτική συναναστροφή δική σας ή άλλων, γιατί περνάω κρίσιμη περίοδο – φάση αμφισβήτησης του ονείρου μου που με θέλει να πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλες καρδιές και ακέραιοι χαρακτήρες.

Αν υποπέσετε σε σφάλμα να φάτε ένα ακόμα αδιάφορο γλυκό, κλαφτείτε στον κολλητό σας, την κολλητή σας, αλλά please, ΜΗΝ το διαδίδετε προσπαθώντας να το «χωνέψετε». Ρίχνετε έτσι την ψυχολογία όσων κάνουν κράτη για να χτυπήσουν κανά καλό γλυκάκι!

Να σημειωθεί, ότι κινητοποιήθηκα να κάνω post για αυτό το συνειρμό που επιστράτευσα ώστε να λύσω την παρούσα σύγχυση μέσα μου, αφού διάβασα αυτό το post της Misirlou (για όσους θα διάβασαν - σουν, ότι είναι για μένα τα γλυκά είναι για τη Misirlou η μακαρονάδα).

Τέλος, αυτό είναι ένα post για το οποίο δεν είμαι και πολύ υπερήφανη γιατί δείχνει ότι είμαι ευάλωτος.

Άνθρωπος…

Επίκαιρο Moto:
Βαστάτε τ’ άρματα!

Ναύπλιο 3D (D meaning days)

Πήγα Ναύπλιο το προηγούμενο ΠΣΚ και ήταν πάρα πολύ ωραίο οφείλω να ομολογήσω. Κάτι έχει αυτό το μέρος που ανεξαρτήτως καιρού σε κάνει να νιώθεις οικεία!

Χαλάρωση, φύση και τοπία

Τα είδαμε όλα, καλό καιρό, κακό καιρό, τέσσερις διαφορετικές αποχρώσεις της θάλασσας, τον ήλιο και τη συννεφιά να εναλλάσσονται και τα πουλάκια να εξακολουθούν να με πλησιάζουν απροκάλυπτα και σε προκλητικές πόζες ώστε να τα φωτογραφίσω!

Αθλητισμός

Το γαμάτο ζευγάρι ή και φίλοι της φωτογραφίας στο μονοπάτι γύρω από το Παλαμήδι να προσπαθεί να κάνει αναρρίχηση με την κοπέλα στο δρομάκι να κρατά τα σχοινιά ξυπόλυτη… Άλλος κόσμος.

Αγορά , Τηλεόραση και Μάσα

Έπαθα σοκ μπαίνοντας στα Goody’s του Ναυπλίου (2). Τεράστια, με πάρα πολύ ψαγμένη διακόσμηση, με τραπεζάκια τύπου Friday’s και θέμα τους πλανήτες (Στη τζαμαρία σε κάθε χώρισμα ανάμεσα στα τραπέζια απεικονιζόταν και ένας πλανήτης με τα βασικά του … «διαστημικά» χαρακτηριστικά).

Εντυπωσιάστηκα απίστευτα από την αγορά του Ναυπλίου. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν πάρα πολλά μαγαζιά με ρούχα «too in fashion», πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να είναι απόλυτα εφικτό να συναντήσεις και βιτρίνες με ρούχα και παπούτσια όπως στο 1 και στο 3.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, χτυπήσαμε και λίγο Τιβι (4), για να δούμε πως θα πήγαινε ο καιρός. Χάρμα οφθαλμών η κοπελιά.. Νομίζω πως ήθελαν να ταιριάξουν τα πολλά σύννεφα που είχε ο χάρτης με τα άσπρα λουλούδια του φορέματος. Δηλαδή, αν δεν υπήρχε και ενδυματολόγος τι θα γινόταν…

Κοινωνικά

Την Κυριακή, λόγω 25^ης Μαρτίου, γινόταν χαμός στην κεντρική πλατεία. Όλα τα αγοράκια ήταν ντυμένα με φουστανέλες και τα κοριτσάκια Αμαλίες ή κάτι τέτοιο.

Κάτσαμε και μεις να πιούμε ένα τελευταίο καφέ πριν να την κάνουμε για Athens και χαζέψαμε τον κόσμο (ω τι ιδέα, Gogo είστε πρωτοπόρα θα μου πείτε!).

Σε κάποια φάση, ως παλιοπερίεργη που είμαι, πρόσεξα ότι μπροστά μας καθόταν ένα ηλικιωμένο ζευγαράκι. Both στην τρίχα περιποιημένοι, ο κύριος με όλον εξοπλισμό και η κυρία με τα κραγιονάκια της, τα κόκκινα τα μαλλάκια της και την καρφιτσάρα στο σακάκι. Τι ωραία λέω και γω.. Να μιλάνε και να πιάνουν ο ένας τον άλλον από τα χεράκια και άλλα τέτοια χαριτωμένα (από αυτά που σε κάνουν να παθαίνεις 8 εσωτερικά εγκεφαλικά για το αν εσύ θα καταφέρεις να ζήσεις κάτι τέτοιο, και μετά πίνεις λίγο φρέντο για να το ξεπεράσεις και αυτό το φαρμάκι. Ας το καταπιώ ΚΑΙ ΑΥΤΟ!)

Μετά προσέχω το τραπέζι. Κάτι δεν πάει καλά. Πολύ πράμα ρε παιδί μου πάνω. Και να ο φυσικός χυμός και να η κόκα-κόλα και να και ο καφές στη χόβολη! Α λέω, γιορτινή μέρα σήμερα, της είπε: «Αγάπη θα σε βγάλω έξω σήμερα, όλο το μαγαζί θα κατεβάσουμε!». Σε λιγάκι όμως, σκάσανε και μια κρέπα σοκολάτα να (9^ο εγκεφαλικό) και μια βάφλα με παγωτά και πράματα από πάνω (10^ο εγκεφαλικό, κλείσαμε προς το παρόν). Είχε αρχίσει να βρωμάει η δουλειά, καθώς εντάξει, είπαμε να το κάψουμε αλλά άμα τα τρώγανε αυτά τα παπουδάκια το ζάχαρο θα πήγαινε τούμπανο! Και πράγματι, δε τα ακουμπούσαν, παρά κάπως τους είδα ότι αγωνιούσαν, κοιτάζανε από δω, κοιτάζανε από κει…

Και ξαφνικά εκείνη, σηκώνεται και φεύγει και πάει και χώνεται μέσα στον κόσμο και τα παιδάκια με τις στολές.

Μετά από λίγο καταλάβαμε.. Η γιαγιά επέστρεψε και μαζί της έφερε δύο κοριτσάκια… τα εγγονάκια..

Τα γλυκά τα παππουδάκια..

Μην το κάνετε στο σπίτι! Απαραίτητη η γονική συναίνεση (Χ)

Έχω αναγάγει το θέμα "Τι να φάω στη δουλειά" σε διπλωματική. Όχι ότι σοφίστηκα κάτι σπουδαίο , αλλά το έχω συζητήσει τόσο πολύ που θα μου άξιζε κάτι σε πιστοποίηση έστω!
Υπήρξαν τα στάδια:

1. "Δεν τρώω τίποτα, θα φάω το απόγευμα στο σπιτάκι το καλό φαγητό της μαμάκας" (Ίσον = γυρίζω σπίτι και δε βλέπω μπροστά μου από την πείνα, τρώω όλο το καλό ψυγειάκι της μαμάκας!)
2. Πλακώνομαι στα τσάγια, καφέδες, άντε και κανά γιαουρτάκι ώστε να φάω σαν πολιτισμένο ον μετά στο σπίτι (Ίσον = και πάλι ψωμολυσάω και πάλι κάνω επίθεση στο ψυγείο, απλά και τα δύο με μικρότερη ένταση)
3. Φέρνω φαγητό από το σπίτι στο μπολάκι (Ίσον = Ξεπερνάω τις αναστολές στο γραφείο και μασαμπουκιάζω με την ησυχία μου! Οι άλλοι που τρώνε τις πίτσες και τα σουβλάκια στα μούτρα μου είναι καλύτεροι?)
   

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο στάδιο 3 και είμαι καλά. Παρόλα αυτά, κατά περιόδους, ελλείψει σπιτικού - μαμαδίσιου φαγητού (άνευ μπολακίου - άουτσ - δηλαδή) και σε συνδυασμό με την άρνηση να πλακωθώ σε βρωμερές λαδωμένες και λιπαρές τυρόπιτες, και επίσης την τεμπελιά μου (που είναι μεγατόνων), το ρίχνω στην ακόλουθη "λιχουδιά" των 5 λεπτών (διάρκεια προετοιμασίας και "εξαφάνισης").

Τα περιεχόμενα είναι απλά: Κέτσαπ και φρυγανιά (ενίοτε αντί της φρυγανιάς βάζω παξιμάδι, αλλά εκεί θέλει και νεράκι για να μη σπάσετε κανά δοντάκι).

Around Patision Street

(Εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι με τα αριθμάκια μέσα στις εικόνες)
Πρόκειται για εικόνες που μπορεί κανείς να συναντήσει κινούμενος στην Πατησίων και κυρίως στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο. Εικόνες που μπορεί να συναντήσει, και δε θα πρέπει να ξαφνιαστεί.

1. Άνετα και πάρα πολύ χαραλουίτα τα περιστέρια τρώνε στο πεζοδρόμιο και μάλιστα ακριβώς μπροστά στο σημείο που περιμένει πολύς κόσμος στο φανάρι για να περάσει απέναντι. Καμία σύγχυση, καμία αναστάτωση, θα μπορούσα να πλησιάσω και να βρεθούμε φάτσα με φάτσα (όπως στο παρελθόν), πιστεύω καμία αντίδραση δε θα είχαν. Ας σημειωθεί οτι πέφτει πολύ μασαμπούκα γενικά, τα έχω ξαναπετύχει σε τέτοιες μαζώξεις, φαίνεται πως κάποιος είναι πολύ φιλόζωος εκεί τριγύρω!
2. Το αυτοκίνητο της αγάπης, των ονείρων, δεν ξέρω κάτι τέτοιο μου έβγαλε όταν το είδα, αν και είχε σπασμένα τα τζάμια. Όσο μπορείτε να δείτε, προσέξτε λεπτομέρειες ως προς το βάψιμο, όπως το βαμμένο φούξια σήμα του αυτόκινήτου, καθώς και τις ζάντες (έλα, μόλις σας έδωσα το ένα νουμεράκι).
3. "Τοπικά φαινόμενα χιονόπτωσης θα εκδηλωθούν επί της οδού Πατησίων στο ύψος της διαστάυρωσης με τη Στουρνάρη στις...", όχι δεν είπαν έτσι στις ειδήσεις! Ή έχουμε αυτόματο σύστημα καθαρισμού της πόλης, ή έπεσε καμιά τεράστια μπουγάδα από καμιά νοικοκυρά από το μπαλκόνι, ή τελός, τα περιστέρια αγού φαγοπότιασαν είπαν να καθαρίσουν για να μη το βρούμε ευκαιρία να τα κατηγορήσουμε ως βρωμίλικα και τα διώξουμε ΚΑΙ ΑΥΤΑ από την "υπέροχη" Αθήνα μας!

This is a men's world!

Το σημερινό φωτορεπορτάζ είναι αφιερωμένο στους άντρες και συνδυάζει και το παιχνίδι "Βρες τον αριθμό στην εικόνα!" (Έτσι γιατί είμαι σπαστικιά, μη ξεχνιόμαστε!)

1. 16 χρονο Κηφισιωτάκι μετά της παρέας τους και των μαλλιών τους. Μαύρο τζάκετ, κόκκινη μπλουζίτσα και (ΤΑΡΑΜ ΤΑΡΑΜ) μπλέ μάλλινη γραβατούλα! Πολύ ψαγμένη ρε παιδί μου η νεολαία σήμερα!
2. Νέος, ξανθός, με κοκκάλινο σκελετό, σχετικά γοητευτικός λόγω του πολύ απλανούς και χαμένου βλέμματος. Δεν χρειάστηκε να το επεξεργαστώ πολύ. Το παιδί κράταγε σχεδόν σε κατάσταση αγκαλιάς το βιβλίο της φωτογραφίας. Και επειδή δε φαίνεται (παρά τα ζουμ, ταρατζούμ), ο τίτλος ήταν "ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ" (δε λέω ψέματα). Ποιος ξέρει που ταξίδευε το μυαλό του..
3. Το νουμεράκι αυτό το παραθέτω προς παραδειγματισμό των κυρίων. Πάρα πολύ ωραίο, λιτό και αρρενωπό look, I think so!
4. Ο πολύ street spirit νεαρός. Κανόνας του ντυσίματος του είναι οτι όλα πρέπει να κρέμονται ή αλλιώς "Δεν φοράμε τίποτα που να μην κάνει αισθητή την παρουσία της βαρύτητας στον πλανήτη γη".
   
5. Μου αρέσουν τα τετράγωνα πράγματα, αλλά όταν πήρε το μάτι μου το ρολόι του μεσιέ, τρόμαξα οφείλω να ομολογήσω. I mean, this is huge!
6. Το 6 το καλό. Η φωτογραφία είναι από τις τελευταίες μέρες, που ω ναι, μας έκανε το χατίρι ο καιρός και έκανε αρκετό κρύο. Συγγνώμη κιόλας, αλλά το παλικάρι παραήταν "καλοκαιρινό". Το αθλητικό άψογο και μοιάζει καινούργιο, μήπως τον πήρε η χαρά και ήθελε να το δείξει οπότε το έριξε στα κοντά παντελονάκια?? Και τα τεράστια ακουστικά.. μαμώ τις κορδέλες!
   

Το από πάνω που βλέπετε δεν είναι τίποτα άλλο από μια απλή βιτρίνα μαγαζιού που πουλάει αντρικά μανικετόκουμπα (στο Κολωνάκι βεβαίως βεβαίως). Θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίζω το διακοσμητή της εν λόγω βιτρίνας καθώς τέτοια έμπνευση δεν έχω ξαναδεί..
Τα βελάκια υποδεικνύουν μια.. "συστοιχία από κουλούρια" με μπόλικο σουσάμι... Ακριβώς από πάνω τους δε κρέμονται από το ταβάνι καρύδες και σκούφοι από τσολιάδες... Το δικό μου το μυαλουδάκι σκέφτεται (ενεργοποιώντας όλους τους αισθητήρες ανωμαλίας και παράνοιας) οτι ή είναι υπονοούμενα σεξουαλικού περιεχομένου όλα αυτά ή τα είχε τσούξει ο διακοσμητής.. Εσείς τι λέτε?