2000 περίπου. Μαθαίνω να παραγγέλνω φρέντο χωρίς ντροπή. Πάω σχολή και δεν έχω πάρει χαμπάρι πως υπάρχει και το μετρό. Τα κορίτσια με περιμένουν στου Ζωγράφου για σινεμά και παίρνουν σπίτι να μάθουν ταν έφυγα. Χειρόγραφη εργασία παραδίδεται κάτω από την πόρτα του καθηγητή. Τα zara είναι η επανάσταση στο ντύσιμο. Τα βράδια η διασκέδαση σημαίνει club22 και χορός μέχρι ταπείνωσης στη σκηνή. Μιλάω αδιανόητες ώρες στο σταθερό για απόλυτα ασήμαντα πράγματα. Αποκτώ κινητό και τις πρώτες βδομάδες είμαι σε έκσταση που μπορώ να έχω για ήχο κλήσης το light my fire. Οι αναπάντητες δίνουν και παίρνουν. Το μόνο πρόβλημα για το μέλλον μοιάζει να είναι αν θα μου αρέσει η δουλειά μου και αν πράγματι θα θέλω να κάνω παιδιά κάποτε. Και πως θα καταφέρω να κάνω τις καλλιτεχνίες μου.
12 χρόνια μετά. Κάνω post από το iphone. Πιά βαριέμαι να μιλάω στα τηλέφωνα λόγω too much communication, σε εκείνη τη δουλειά που λέγαμε που έτσι κι αλλιώς επιβάλλεται να μου αρέσει. Είμαι πολύ κουρασμένη για να ασχοληθώ με εκείνες τις καλλιτεχνίες, τις φαντάζομαι απλά, για τα παιδάκια δε θέλει και ερώτημα. Μοιάζει να τα έχουμε δει, πιεί, φάει, κάνει όλα και το μέλλον με λιγότερα από αυτά μας κόβει τα πόδια.
Παρόλα αυτά, κορίτσια, που θα παμέ για ποτάκι το Σ/Κ;