Έχουμε κάτι φίλους Ελβετούς χρόνια τώρα. Δηλαδή αυτή η φιλιά ξεκινάει από πολύ παλιά, τότε που ο παππούς και η γιαγιά ζούσανε. Αυτό το ζεύγος λοιπόν, ευτυχές, ανύπαντρο και ελεύθερο να σημειώσω, επισκέπτεται χώρες τις Ευρώπης και την Ελλαδίτσα μας με ένα τροχόσπιτο εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό το ταξίδι το πραγματοποιούν περίπου ανά δυο χρόνια τώρα που μεγάλωσαν.
Τα Χριστούγεννα, μέσα στην παραζάλη μας με δουλειές και σούρταφερτα έχουμε πάψει πιστεύω προ πολλού να ασχολούμαστε με το πνεύμα των γιορτών και όλα αυτά τα ζαχαρωτά πράγματα. Εκεί είναι που οι φίλοι Ελβετοί κάνουν εντυπωσιακή εμφάνιση με ένα συστημένο πακέτο στο ταχυδρομείο. Και είναι ανεξέλιγκτη η ευτυχιά που νιώθω όταν γυρίζοντας από την δουλειά βρίσκω το τραπέζι μπροστά άπειρες λαχταριστές σοκολάτες απευθείας από την Ελβετία. Τόσο απλό και τόσο αγαπησιάρικο και χριστουγεννιάτικο.
Και καταλήγω στο προκείμενο, οτι δηλαδή εμείς σαν οικογένεια είμαστε όλοι λιγούρηδες όσο δεν πάει. Κάθε φορά με τις σοκολάτες αυτές γίνεται σφαγή. Μέρα με τη μέρα μετράμε απώλειες, γίνεται καταμέτρηση του στόλου, εξετάζονται οι αιτίες της ήττας και γενικά μάχη πολύ μάχη.
Η μεγαλύτερη από όλες τις μάχες όμως είναι η προσωπική. Αυτή δηλαδή που έχει να κάνει με τον απολογισμό στον ίδιο σου τον εαυτό. Τελικά όλοι καταλήγουμε να ρίχνουμε εύθυνες ο ένας στον άλλο ότι αυτός έκανε την αρχή και αυτή η σοκολάτα εξαφανίστηκε πάλι σε μισή μέρα. Μιλάμε για γελοία πράματα από εξωτερικής σκοπιάς, αλλά το κακό στη ζωή είναι οτι η εσωτερική σκοπιά είναι που μετράει.
Πρόσφατα οι φίλοι Ελβετοί μας επισκέφτηκαν και ήρθαν φορτωμένοι με το γνωστό πακέτο από σοκολάτες. Αφού πλακωθήκαμε στη μασαμπούκα μας έπιασε το ενοχικο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για μέτρα ασφαλείας. Η λατρευτή μαμά είχε την καταπληκτική ιδέα να τυλίξουμε όλες τις σοκολάτες που έχουν ξεμείνει σαν ένα εμπόδιο πριν την καταστροφή. Και το προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, σε περίπτωση που ο πειρασμός μας βάλει σε μεγάλη φαγούρα και αρχίσουμε να περιεργαζόμαστε το "δέμα":
Δε θέλω σχόλια για το "λέμαργος", εμείς απλά σπουδάσαμε, αυτοί απλά ιδρώσανε.
Με αφορμή όλη αυτή την ιστορία θα ήθελα να ρωτήσω κάτι.
Δεν είναι έτσι σε όλες τις οικογένειες? Δηλαδή, πάντα δεν υπάρχει αυτό το αίσθημα αμαρτίας και πειρασμού με τα γλυκά μέσα στο σπίτι? Οτι τρώτε πολλά γλυκά, ή οτι δεν πρέπει να φτιάχνονται συχνά γλυκά γιατί τα τρώμε αμέσως και παχαίνουμε? Έχω ακούσει από κάποιους τελευταία οτι δεν υπάρχει ουτε η μηδαμινή ενοχή (=1 γλυκό την ημέρα χαλαρουίτα) ως προς αυτό το θέμα και μου φαίνεται απλά εξωγήινο!
Εγώ προς το παρόν έχω αποφασίσει να περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα! Για τις σοκολάτες βέβαια :)
