Αμηχανία Φόβος και Λύπη

Όλοι σίγουρα θα έχει τύχει να βρεθείτε σε βαγόνι που εισβάλλουν παιδάκια, της γνωστής καταγωγής, δύο δυο συνήθως, ένα αγοράκι ένα κοριτσάκι. Έχουν πάντα μαζί τους κάποια οργανάκια, κάνουν πως παίζουν και τραγουδούν - τσιρίζουν ζητώντας από τον κόσμο λεφτά.

Το συγκεκριμένο παρεάκι ήταν το ίδιο επιθετικό και ορμητικό, σα να είχαν πάρει ναρκωτικά. Ειδικά για 9 το πρωι.

Το αποκορύφωμα ήταν το αγοράκι που σκαρφάλωνε μανιασμένα στο στύλο του βαγονιού, πράγμα που ήταν τραγικά καταπιεστικό για όσους βρισκόντουσαν εκεί δίπλα. Είναι αποριάς άξιο πως κανείς μας δεν τόλμησε να τους κάνει παρατήρηση. Και δε νομίζω οτι ο λόγος είναι επειδή "είναι παιδάκια και άστα να παίξουν μωρέ".

Μιλώντας προσωπικά για εμένα, νομίζω πως το βασικότερο πράγμα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή είναι φόβος. Και αυτό είναι πολύ περίεργο. Φοβήθηκα μη μου χώσουν καμιά σφαλιάρα έτσι στο πουθενά. Στην ιδέα να τα προκαλέσω, προτίμησα να κάτσω στη γωνίτσα μου μέχρι να καταλαγιάσει η τρέλα τους.

Άλλα πως είναι δυνατόν να σε φέρνουν σε τόσο αμήχανη στάση δυο παιδάκια;

Τα παιδιά αυτής της καταγωγής, της τσιγγάνικης, μεγαλώνουν με ένα τέτοιο τρόπο που αντιμετωπίζουν τον υπόλοιπο κόσμο με αποστροφή, ειρωνεία, και τάση προς εκμετάλλευση. Είναι από την αρχή στο περιθώριο, αλλά το χειρότερο είναι οτι μάλλον τους δασκαλεύουν οτι είναι σε αυτό και οτι πρέπει να χλευάσουν την αντίπερα όχθη.

Πολύ λυπηρό γεγονός. Ακόμα πιο λυπηρό είναι το οτι δεν είναι πραγματικά ούτε στο χέρι μου ούτε στην τσέπη μου το να το αποτρέψω. Είναι θέμα παιδείας, άρα κυβέρνησης, άρα τι λέμε τώρα...