Στο σταθμό του Μοσχάτου υπάρχει μια συγκεκριμένη άστεγη ηλικιωμένη γυναίκα που τη βλέπω να κυκλοφορεί πολύ συχνά στα πέριξ και συνήθως συνοδεύεται από ένα σκυλί. Μια συνηθισμένη εικόνα που έχει πάψει να με/μας συγκινεί εδώ και καιρό.Την τελευταία φορά που την είδα όμως μου τράβηξε την προσοχή κυρίως γιατί μου φάνηκε οτι αυτό που είδα ήταν πολύ σουρεάλ.
Δεν ήταν μόνη της, αλλά είχε παρέα μια άλλη ηλικιωμένη κυρία η οποία υπέθεσα ότι ήταν επίσης άστεγη.Η δική μου κράταγε μια τεράστια τσάντα από τα Notos ενώ η φίλη της φόραγε πορτοκαλοκόκκινο μοκασίνι και τιγρέ μαντήλι! Το όλο στήσιμο, το σταυροπόδι με έκανε να σκεφτώ οτι υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι δυο φίλες που τα λένε στο παγκάκι λίγο μετά τις αγορές τους. Τι ειρωνικό σκέφτηκα!
Δεν ήταν μόνη της, αλλά είχε παρέα μια άλλη ηλικιωμένη κυρία η οποία υπέθεσα ότι ήταν επίσης άστεγη.Η δική μου κράταγε μια τεράστια τσάντα από τα Notos ενώ η φίλη της φόραγε πορτοκαλοκόκκινο μοκασίνι και τιγρέ μαντήλι! Το όλο στήσιμο, το σταυροπόδι με έκανε να σκεφτώ οτι υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι δυο φίλες που τα λένε στο παγκάκι λίγο μετά τις αγορές τους. Τι ειρωνικό σκέφτηκα!
Πλησίασα για να τις βγάλω φωτογραφία και άκουσα το διάλογο μεταξύ τους:Τιγρέ μαντήλι: Στη σειρά τα έχει τα πλυντήρια η νύφη μου! Εδώ το πιάτων, εκεί το ρούχων. Όχι σαν εμάς τότε! (και να κοπανάει το μπαστούνι)
Notos: Έχουν αλλάξει τα πράματα...
Τιγρέ μαντήλι: (εξαγριωμένη) Γιατί ποιός πλένει πιάτα σήμερα;; Πλένεις εσύ πιάτα;; Στο πλυντήριο δεν τα βάζεις;;;
Τελικά, ή τα φαινόμενα απατούν ή το άστεγος σήμερα δε σημαίνει αυτό που ξέραμε κάποτε.
