Si tu as faim, prends le mien!

Οι Raphael και Jean-Louis Aubert σε ένα τραγούδι που έχω ακόυσει πολύ τελευταία στο ραδιόφωνο (Ενλευκώ ή Κόσμος δεν είμαι σίγουρη) και μου αρέσει πολύ!

Ειδικά εκεί που λέει:

Pour un simple morceau de pain (Για ένα απλό κομμάτι ψωμί)
Si tu as faim prends le mien (Αν πεινάς πάρε το δικό μου)

"Sur la Route"

Φολέγανδρος: Το Δικό σου Νησί

Ο Καραβοστάσης, το λιμάνι της Φολεγάνδρου, δεν είναι η ατραξιόν του νησιού αλλά όποτε βρέθηκα εκεί απόγευμα είχε μια πολύ γλυκιά και χαλαρωτική εικόνα. Να φάτε φρουτοσαλάτα με γιαούρτι και καρύδια στον Ευάγγελο (:-) μπροστά στην παραλία. Τρε μπιεν.


Όλο το θέμα βρίσκεται στη Χώρα, περίπου 15 λεπτά από το λιμάνι.
Εμείς ζήσαμε την ωραία στιγμή να φτάσουμε 10 το βράδυ και στην πλατεία να έχει στηθεί νησιώτικο πανηγύρι μέχρι τα ξημερώματα.


Η Χώρα είναι σκέτη αρχόντισσα και ο κόσμος τα βράδια λάμπει μέσα στις πλατείες της. Γεμάτη με νέους ανθρώπους που σου μοιάζουν ακόμα πιο ωραίοι έτσι που εμφανίζονται από τα σοκάκια σα να πηγαίνουν στη γιορτή του χωριού.



Το φαί είναι πολύ καλό με την παράσταση να κλέβουν τα παραδοσιακά "ματσάτα" (ζυμαρικά) που καλό είναι να τα φάτε στην Άνω Μεριά (ένα πιο ορεινό χωριό) και συγκεκριμένα μέσα στο μικρό παντοπωλείο της κυρίας Ειρήνης. Τα αφανισμένα γλυκάκια είναι από το Chic.




Η Αγκάλη απέχει περίπου 20 λεπτά από τη Χώρα και πέρα από το ότι έχει μια πολύ όμορφη παραλία που ευννοείται τον περισσότερο από τον καιρό (βρίσκεται νότια) είναι το ορμητήριο για όλες τις άλλες νότιες παραλίες με καραβάκια. Επίσης, υπάρχει και ο Γαλυφος που βρίσκεται στα 10 λεπτά με τα πόδια από την Αγκάλη, που είναι πολύ γλυκός και έχει και μπορεί να συναντήσεις και αγαπημένους τραγουδιστές (!!!).


Η Αγκάλη.

Το Λειβαδάκι.

Το Κάτεργο (φημισμένο αλλά πολύ δύσκολο με τον καιρό).

Μια πολύ πολύ πολύ χαρούμενη νεαρά.

Ένας πολύ ρομαντικός νέος.
Ένας ξιπασμένος γερογόης Ιταλός τυλιγμένος με το παρεό του (ήμαρτον).

Και μαντέψτε ποιός, μας βάζει 3!

Για το τέλος, σας αφήνω με ένα κοινωνικό μήνυμα που συναντάς στο δρόμο προς το Γαλυφο.

Ίος: Το Νησί Σέπια

Μετά τις διακοπές όλα είναι πολύ δύσκολα, κυρίως αν στη δουλειά πήζεις χειρότερα από ποτέ.
Ήδη σκέφτομαι του χρόνου το καλοκαίρι που θα πάω και λέω να ταράξω το Google Earth.
Προς το παρόν χαζεύω τις φωτογραφίες από τις διακοπές...

Η χαλάρωση είναι απόλυτα δυνατή σε μια παραλία σα το Μυλοπότα παρά τα λεγόμενα για Ιταλούς και φασαρίες:




Η δε βραδινή διασκέδαση στην πανέμορφη και γεμάτη σοκάκια Χώρα έχει επιλογές και για αυτούς που δεν βρίσκονται στην Ίο μόνο για το μεθύσι. Θα πάτε στο "Βάλσαμο" για χαλαρό ποτάκι με πάρα πολύ ωραία μουσική και κλασσάτο feeling. Στο μπαρ "Ηλιος" αν σας πιάσει να ακούσετε ελληνική ροκ (!) και στο "Coo" για full r&b καταστάσεις με κάτασπρο ντεκόρ blue light και το air condition σε σημείο να κρυώνεις (τέλειο για χορό). Στο Orange Bar για alternative rock ξένη μουσική.

Μια πολύ περίεργη συνήθεια εκεί στη Χώρα είναι αυτό με τις εκκλησίες. Ο κόσμος δεν κάθεται στα πεζουλάκια στις πλατείες, αλλά για κάποιο λόγο σκαρφαλώνει στην κορυφή των καμπαναριών! Όρεξη που την είχαν βραδυνιατικά (too old for this shit)!




Και τα stylish εγκλήματα:

Για ακόμα μια φορά, μπότες μέσα στο κατακαλόκαιρο!


Το δήθεν γκομενάκι. Μα είναι σοβαρός αυτός ο Cavalli, με την ετικέτα από έξω!
Μικρός ήθελε να γίνει ο Spiderman, αλλά....
Αυτή η βλακεία που τυλίγουν τα αγόρια ολόκληρη πετσέτα γύρω από το λαιμό τους και πάνε δεν ξέρω από που ξεκίνησε (από τους Ιταλούς νόμιζα) αλλά είναι απλά τραγικό...

Είμαι ευτυχισμένη...

Tέλοσπαντων εγώ δε φεύγω από την Αθήνα. Γιατί μπορώ να πάω ένα βράδυ στο Ηρώδειο.
Να με κατακλύσει το μπεζ της αρχαίας πέτρας.
Μπορώ εγώ η κατατρεγμένη νεοελληνίδα του 2008 να νιώσω περήφανη σαν αρχαία Ελληνίδα.




Μπορώ να δω τη Λένα Πλάτωνος και την Έλλη Πασπαλά, το Βασιλικό και τον Κωνσταντίνο Βήτα...
Και μπορώ να απορήσω πως κάποιοι άνθρωποι πορεύονται θαρραλέα και καινοτόμα και να τολμήσω να ονειρευτώ πως μπορεί να το κάνω και εγώ και αυτό.
Τρεις φορές τραγούδησε η Λένα Πλάτωνος την "Πρωτομαγιά" της φωνάζοντας:
"Είμαι Ευτυχισμένη!"
Απίστευτη ποπιά που αποδεικνύει οτι τελικά η Ελλάδα δεν είναι μόνο ποπ Χατζηγιάννης.
ps. Live ήταν πολύ πιο δυνατό!
πρωτομαγιά - λένα ...

Και μπορώ να είμαι σπίτι μου 12 η ώρα γεμάτη για μια δύσκολη μέρα στη δουλειά την επομένη.
Μένω Ελλάδα :)
Και τα στυλιστικά μας, όπως πάντα:

Έξαλλο αρχαίο γκομενάκι.

Στυλάτη κυρία, στυλάτος κύριος.

Στην άκρη του Ουρανού...

..υπάρχει το ΣΙΝΕ ΝΙΚΑΙΑ και είναι σαν βγαλμένο από παλιά ελληνική ταινία. Με λουλούδια, πράσινο, νερά να τρέχουν στην πλατεία, παιδάκια να τρέχουν, κόσμο στα τραπεζάκια, κίτρινες καρέκλες, ντάκο και κρασί στο τραπεζάκι την ώρα που βλέπεις μια (ωραία) ταινία και εισιτήριο 5 ευρώ (3 ευρώ φοιτητικό!).


Ο περιποιημένος οικοδεσπότης του σινεμά έμοιαζε να είναι επηρεασμένος από τον Dali!

Ήπια έναν πολύ έμπειρο/μπόμπα χυμό που πήρα από το μαγαζάκι-καφέ έξω από το σινεμά στην πλατεία. Σταφύλι - ρόδι, σκέτος δυναμίτης!

Και είδα μια υπέροχη ταινία που είχε βγεί χειμώνα. "Η άκρη του Ουρανού" από Φατίχ Ακίμ, με όμορφες ανατολίτικες μουσικές, σύγχρονο θέμα με πολιτικές, κοινωνικές και προσωπικές αναφορές, ωραίες φυσιογνωμίες, πολύ όμορφες ερμηνείες και ένα πολύ σωστό τέλος για να κλείσει όμορφα η βραδιά σου.

Αν προλάβετε, δοκιμάστε αυτό το πακέτο διασκέδασης και θα με θυμηθείτε!
:)

Σαν παλιό καλό σινεμά!