Ο καθένας τον πόνο του...

Αργούν τα Χριστούγεννα?

Έχουμε κάτι φίλους Ελβετούς χρόνια τώρα. Δηλαδή αυτή η φιλιά ξεκινάει από πολύ παλιά, τότε που ο παππούς και η γιαγιά ζούσανε. Αυτό το ζεύγος λοιπόν, ευτυχές, ανύπαντρο και ελεύθερο να σημειώσω, επισκέπτεται χώρες τις Ευρώπης και την Ελλαδίτσα μας με ένα τροχόσπιτο εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό το ταξίδι το πραγματοποιούν περίπου ανά δυο χρόνια τώρα που μεγάλωσαν. 

Τα Χριστούγεννα, μέσα στην παραζάλη μας με δουλειές και σούρταφερτα έχουμε πάψει πιστεύω προ πολλού να ασχολούμαστε με το πνεύμα των γιορτών και όλα αυτά τα ζαχαρωτά πράγματα. Εκεί είναι που οι φίλοι Ελβετοί κάνουν εντυπωσιακή εμφάνιση με ένα συστημένο πακέτο στο ταχυδρομείο. Και είναι ανεξέλιγκτη η ευτυχιά που νιώθω όταν γυρίζοντας από την δουλειά βρίσκω το τραπέζι μπροστά άπειρες λαχταριστές σοκολάτες απευθείας από την Ελβετία. Τόσο απλό και τόσο αγαπησιάρικο και χριστουγεννιάτικο.

Και καταλήγω στο προκείμενο, οτι δηλαδή εμείς σαν οικογένεια είμαστε όλοι λιγούρηδες όσο δεν πάει. Κάθε φορά με τις σοκολάτες αυτές γίνεται σφαγή. Μέρα με τη μέρα μετράμε απώλειες, γίνεται καταμέτρηση του στόλου, εξετάζονται οι αιτίες της ήττας και γενικά μάχη πολύ μάχη. 

Η μεγαλύτερη από όλες τις μάχες όμως είναι η προσωπική. Αυτή δηλαδή που έχει να κάνει με τον απολογισμό στον ίδιο σου τον εαυτό. Τελικά όλοι καταλήγουμε να ρίχνουμε εύθυνες ο ένας στον άλλο ότι αυτός έκανε την αρχή και αυτή η σοκολάτα εξαφανίστηκε πάλι σε μισή μέρα. Μιλάμε για γελοία πράματα από εξωτερικής σκοπιάς, αλλά το κακό στη ζωή είναι οτι η εσωτερική σκοπιά είναι που μετράει.

Πρόσφατα οι φίλοι Ελβετοί μας επισκέφτηκαν και ήρθαν φορτωμένοι με το γνωστό πακέτο από σοκολάτες. Αφού πλακωθήκαμε στη μασαμπούκα μας έπιασε το ενοχικο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για μέτρα ασφαλείας. Η λατρευτή μαμά είχε την καταπληκτική ιδέα να τυλίξουμε όλες τις σοκολάτες που έχουν ξεμείνει σαν ένα εμπόδιο πριν την καταστροφή. Και το προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, σε περίπτωση που ο πειρασμός μας βάλει σε μεγάλη φαγούρα και αρχίσουμε να περιεργαζόμαστε το "δέμα":

Δε θέλω σχόλια για το "λέμαργος", εμείς απλά σπουδάσαμε, αυτοί απλά ιδρώσανε.

Με αφορμή όλη αυτή την ιστορία θα ήθελα να ρωτήσω κάτι.

Δεν είναι έτσι σε όλες τις οικογένειες? Δηλαδή, πάντα δεν υπάρχει αυτό το αίσθημα αμαρτίας και πειρασμού με τα γλυκά μέσα στο σπίτι? Οτι τρώτε πολλά γλυκά, ή οτι δεν πρέπει να φτιάχνονται συχνά γλυκά γιατί τα τρώμε αμέσως και παχαίνουμε? Έχω ακούσει από κάποιους τελευταία οτι δεν υπάρχει ουτε η μηδαμινή ενοχή (=1 γλυκό την ημέρα χαλαρουίτα) ως προς αυτό το θέμα και μου φαίνεται απλά εξωγήινο!

Εγώ προς το παρόν έχω αποφασίσει να περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα! Για τις σοκολάτες βέβαια :)

Ααα α α, κρουαζιέρα θα σε πάωωω!

Δεν κάνω ποστ, δεν έχω υπομονή να κάνω ποστ! Το κεφάλι μου είναι σα κουνημένο και το μόνα πράγματα που σκέφτομαι εκτός δουλειάς είναι η "και καλά" εξεταστική που έχω (την αγναντεύω απλά) και οι διακοπές που θα πάω (σχεδόν τις έχω κάνει τόσο που έχω λυσσάξει να τις σκέφτομαι!).

Το πρώτο πράγμα το σκέφτομαι ψυχαναγκαστικά και το δεύτερο για οξυγόνο!

Το μόνο που καταδέχομαι να ποστάρω είναι μια φωτό νεαράς Ελληνίδας με τα όλα της στον ηλεκτρικό γιατί μου θυμίζει ήλιους, άσπρο, ηλιοκαμμένο, αντιηλιακό και δροσιά να μπει του Αυγούστου!

Mafaldomousepad

Αχ αυτή η εποχή που ζούμε... Σου δίνει τέτοια ευτυχία κάποιες φορές με τη δύναμη που αποκτάς όλο και περισσότερο.. Χτες έφτασε στο σπίτι ένα mousepad που έφτιαξα μόνη μου με τη mafaldoula! Και έκανε ένα μήνα και κάτι να έρθει, σχεδόν το είχα ξεγράψει αλλά να το!

ΤΕΛΕΙΟ ? :)

Δάγκωσα το Αγκίστρι

Πήγα εκδρουμή στο Αγκίστρι αυτό το ΣΚ και πολύ ωραία ήτανε! Γενικά το Αγκίστρι αρχίζει να αποτελεί εύκολη επιτυχημένη συνταγή για σύντομες και πλήρεις διακοπές. Δηλαδή και καλή θαλασσίτσα έχει και πρασινάκι είναι και να ξελιγωθείς στο φαί βρίσκεις (και θες) και μια ώρα απόσταση είναι.. Όλα καλά δηλαδή, αρκεί να έχουμε λεφτά φυσικά.

Οι τουρίστες στο Αγκίστρι είναι υποχρεωμένοι στον αιώνιο περίπατο καθώς τα παγκάκια απαγορεύτηκαν και μπήκαν φυλακή.

Και είπαμε να πιούμε φρεντοτσίνο αλλά δεν ήπιαμε γιατί είχε μόνο φρεντουτσίνο.

Και τρελαμένοι κύριοι σκάγανε στην παραλία όπου τη βγάζανε στην ξαπλώστρα με τα ρούχα για καμμιά ώρα σε κατάσταση αφασίας.

Και φοβηθήκαμε οτι βρήκαμε ενεργειακό σταθμό της Darma (βλέπε Lost) και δε βρίσκαμε που να κοπανάμε τον αριθμό κάθε λίγο και λιγάκι για να μην ανατιναχτούμε.

Και ο ήλιος συνέχιζε να δείχνει τα δόντια του (κατά το έβρεχε μονότονα).

Και μετά από ένα ωραιότατα κάψιμο δια ποδηλατάδας άνευ αντηλιακού (και εγκεφαλικού) φτάσαμε σε παραλία-ανταμοιβή.

Και η κυρία ομολογουμένως αν και χουντρή (κατά το φρεντουτσίνο) πολύ επιτυχημένη επιλογή μαγιώ έκανε και αξιοπρεπέστατη χαρούμενη εμφάνιση είχε.

SEBASTIEN TELLIER: τι ωραία γαλλοελεκτροποπ!

Τελικά η eurovision δεν είναι και τόσο κακή! Γιατί έτσι μαθαίνεις κάτι παλικαράκια σαν τον Sebastien!

Καλοκαιρινότατος στη συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision (Divine):

Και αυτό όλοι το έχουμε ακούσει και είναι δικό του (La Ritournelle):

Viva la France!

Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία... (2)

Σκεφτόμουν σήμερα αυτό που εμείς οι νεολαίοι βλέπουμε τους πιο γέρους πάντα με μια απέχθεια, όχι ως προς το άτομο τους, αλλά ως προς το πως είναι. Αυτό που λέμε το πως καταντάει ο άνθρωπος, όχι μόνο τα γηρατειά, τις καμπούρες, την ασχήμια, τα αχ και τα βαχ, αλλά αυτό που παύεις να είσαι φρέσκος και μοντέρνος, το ισοδύναμο της νεότητας δηλαδή.

Από την άλλη, και αυτοί όταν ήταν νέοι ήταν μοντέρνοι, μια χαρά emo ήταν. Δεν μπορεί, όλοι σκάγατε στα γέλια όταν βλέπατε στις παλιές φωτογραφίες τους γονείς σας με τα μαλλιά σα playmobil οι μπαμπάδες και με τις τζιν φούστες με κεντημένους ήλιους οι μαμάδες. Και τι έγινε και σιγά σιγά και το σταμάτησαν αυτό το χαρούμενο και νεανικό ντύσιμο?

Έπιασαν δουλειές, κάνανε παιδιά, έγιναν μαμά και μπαμπάς, πήραν βαθμούς από το σχολείο, πήγαν το παιδί στο γιατρό, πήραν προαγωγή, έχτισαν σπίτια. Ε και όλα αυτά προστάζουν μια σοβαροφανή εμφάνιση.

Όλο αυτό με απασχόλησε όταν συνειδητοποίησα οτι θα είχε πολύ πλάκα να δούμε πως θα ήταν τα σημερινά emo παιδάκια να γεράσουν και να παραμείνουν emo! Θα είχε πολύ πλάκα, αν και το άσπρο playmobil μαλλί έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία των emo!

Στο πνεύμα όλων αυτών, με κάνουν πολύ ευτυχισμένη, σχεδόν εκστασιάζομαι από το θαυμασμό μου, όποτε βλέπω αυτά τα χαρούμενα "νιάτα" εκεί μπροστά από τον Άλιμο να χαίρονται τη ζωή τους, να την πίνουν ρε παιδί μου με μπόλικο αλατάκι!

Κυρία με τρομερό στράπλες μαγίω, συνοδευόμενο από σούπερ πορτοκαλί κολιέ και καραμαυρισμένη Μάη μήνα, τα λέει με τον αντρούλη της.

Πιο δίπλα, οι φίλες της τα λένε στρωμαστάδα στην παραλία με περιποιημένα τα κεφαλάκια τους! 

Γιατί, για μια ακόμα φορά:

Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...

Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...

Είδα Cocorosie χτες, σιγά μην δεν πήγαινα! Ωραία ήταν, από ντύσιμο έσκισαν πάλι: η άρια, όπως φωνάζουμε αυτή που τραγουδάει τα σοπράνο μέρη, φόραγε μια υπερμεγέθη κόκκινη αμάνικη μπλούζα του μπάσκετ και απο πάνω ένα κολλητό χρυσό μπουστάκι, δημιουργώντας έτσι ένα τρελό φόρεμα (!!!)

Και αφού τελείωσαν, είπαμε να πάμε στο Γκάζι. Και εκεί εσυνομώτησε το σύμπαν! Περιμέναμε μια παρέα έξω από ένα μαγαζί, μας είχαν στήσει (αχ αχ) και εκεί που χαζέμαμε ωραία και καλά, να σου! Πέρασε ο Φοίβος! Ο Δεληβοριάκος! 

Χαλαρός και άνετος, με το μπουφανάκι του στην πλάτη, να βολτάρει όπως ακριβώς τον φαντάζεσαι στο "Αυτή που περνάει" χιχι!

Βεβαίως βεβαίως, στα δευτερόλεπτα που πέρασαν για να καταλάβω αν σίγουρα ήταν αυτός, είχαμε βρεθεί πίσω από την πλάτη του να του χτυπάμε τοκ τοκ την πλάτη. Παρενθετικά, κάτι τέτοιο δεν είχα κάνει ποτέ ξανά στη ζωή μου, αλλά εκείνη τη στιγμή με έπιασε το σύνδρομο της παιδούλας που θέλει να εκφράσει θαυμασμό και συμπαράσταση στον καλλιτέχνη και να ζητιανέψει, ω τη ντροπή, για ένα αυτόγραφο.

Το μόνο που έχω να πω είναι οτι ήταν υπερυγενέστατος, άνετος, φιλικός και άξιος της αύρας των τραγουδιών που γράφει. Αυτόγραφο δεν πήρα, ελλείψει στυλό, αλλά μου έμεινε η ικανοποίηση και το τρομερό συναίσθημα που σου αφήνει το να πεις το ευχαριστώ σου και το μπράβο σου σε έναν άνθρωπο που δε σε ξέρει αλλά σε έχει πλησιάσει τόσο πολύ με τα τραγούδια του.

Αν και λαικό, εδώ ένα απίστευτο κομμάτι με ΥπέΡοχουΣ στίχους :

Γιατί τελικά, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...