Σκεφτόμουν σήμερα αυτό που εμείς οι νεολαίοι βλέπουμε τους πιο γέρους πάντα με μια απέχθεια, όχι ως προς το άτομο τους, αλλά ως προς το πως είναι. Αυτό που λέμε το πως καταντάει ο άνθρωπος, όχι μόνο τα γηρατειά, τις καμπούρες, την ασχήμια, τα αχ και τα βαχ, αλλά αυτό που παύεις να είσαι φρέσκος και μοντέρνος, το ισοδύναμο της νεότητας δηλαδή.
Από την άλλη, και αυτοί όταν ήταν νέοι ήταν μοντέρνοι, μια χαρά emo ήταν. Δεν μπορεί, όλοι σκάγατε στα γέλια όταν βλέπατε στις παλιές φωτογραφίες τους γονείς σας με τα μαλλιά σα playmobil οι μπαμπάδες και με τις τζιν φούστες με κεντημένους ήλιους οι μαμάδες. Και τι έγινε και σιγά σιγά και το σταμάτησαν αυτό το χαρούμενο και νεανικό ντύσιμο?
Έπιασαν δουλειές, κάνανε παιδιά, έγιναν μαμά και μπαμπάς, πήραν βαθμούς από το σχολείο, πήγαν το παιδί στο γιατρό, πήραν προαγωγή, έχτισαν σπίτια. Ε και όλα αυτά προστάζουν μια σοβαροφανή εμφάνιση.
Όλο αυτό με απασχόλησε όταν συνειδητοποίησα οτι θα είχε πολύ πλάκα να δούμε πως θα ήταν τα σημερινά emo παιδάκια να γεράσουν και να παραμείνουν emo! Θα είχε πολύ πλάκα, αν και το άσπρο playmobil μαλλί έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία των emo!
Στο πνεύμα όλων αυτών, με κάνουν πολύ ευτυχισμένη, σχεδόν εκστασιάζομαι από το θαυμασμό μου, όποτε βλέπω αυτά τα χαρούμενα "νιάτα" εκεί μπροστά από τον Άλιμο να χαίρονται τη ζωή τους, να την πίνουν ρε παιδί μου με μπόλικο αλατάκι!
Κυρία με τρομερό στράπλες μαγίω, συνοδευόμενο από σούπερ πορτοκαλί κολιέ και καραμαυρισμένη Μάη μήνα, τα λέει με τον αντρούλη της.
Πιο δίπλα, οι φίλες της τα λένε στρωμαστάδα στην παραλία με περιποιημένα τα κεφαλάκια τους!
Γιατί, για μια ακόμα φορά:
Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...
