Είδα Cocorosie χτες, σιγά μην δεν πήγαινα! Ωραία ήταν, από ντύσιμο έσκισαν πάλι: η άρια, όπως φωνάζουμε αυτή που τραγουδάει τα σοπράνο μέρη, φόραγε μια υπερμεγέθη κόκκινη αμάνικη μπλούζα του μπάσκετ και απο πάνω ένα κολλητό χρυσό μπουστάκι, δημιουργώντας έτσι ένα τρελό φόρεμα (!!!)
Και αφού τελείωσαν, είπαμε να πάμε στο Γκάζι. Και εκεί εσυνομώτησε το σύμπαν! Περιμέναμε μια παρέα έξω από ένα μαγαζί, μας είχαν στήσει (αχ αχ) και εκεί που χαζέμαμε ωραία και καλά, να σου! Πέρασε ο Φοίβος! Ο Δεληβοριάκος!
Χαλαρός και άνετος, με το μπουφανάκι του στην πλάτη, να βολτάρει όπως ακριβώς τον φαντάζεσαι στο "Αυτή που περνάει" χιχι!
Βεβαίως βεβαίως, στα δευτερόλεπτα που πέρασαν για να καταλάβω αν σίγουρα ήταν αυτός, είχαμε βρεθεί πίσω από την πλάτη του να του χτυπάμε τοκ τοκ την πλάτη. Παρενθετικά, κάτι τέτοιο δεν είχα κάνει ποτέ ξανά στη ζωή μου, αλλά εκείνη τη στιγμή με έπιασε το σύνδρομο της παιδούλας που θέλει να εκφράσει θαυμασμό και συμπαράσταση στον καλλιτέχνη και να ζητιανέψει, ω τη ντροπή, για ένα αυτόγραφο.
Το μόνο που έχω να πω είναι οτι ήταν υπερυγενέστατος, άνετος, φιλικός και άξιος της αύρας των τραγουδιών που γράφει. Αυτόγραφο δεν πήρα, ελλείψει στυλό, αλλά μου έμεινε η ικανοποίηση και το τρομερό συναίσθημα που σου αφήνει το να πεις το ευχαριστώ σου και το μπράβο σου σε έναν άνθρωπο που δε σε ξέρει αλλά σε έχει πλησιάσει τόσο πολύ με τα τραγούδια του.
Αν και λαικό, εδώ ένα απίστευτο κομμάτι με ΥπέΡοχουΣ στίχους :
Γιατί τελικά, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...
